Chmiel zwyczajny, członek rodziny konopiowate, to wieloletnia pnąca roślina, która produkuje łuskowate, szyszkowate owoce zwane chmielem.
Owoce te, fachowo zwane szyszkami, pokryte są włoskami gruczołowymi zawierającymi żywiczne, gorzkie składniki, które odpowiadają za zastosowanie chmielu w browarnictwie i medycynie. Chmiel jest szeroko uprawiany w Czechach, Anglii, Niemczech, Stanach Zjednoczonych, Ameryce Południowej i Australii.
Zbiera się je we wrześniu, gdy dojrzeją i sprzedaje po dokładnym wysuszeniu. Chociaż chmielu używano w piwie od ponad 1000 lat, głównie ze względu na jego gorzki smak i działanie konserwujące, jego właściwości lecznicze i tonizujące najwyraźniej były również cenione od bardzo wczesnych czasów.
Zaobserwowano, że zbieracze chmielu szybko się męczyli, najwyraźniej w wyniku przypadkowego przeniesienia żywicy chmielowej z rąk do ust, a lek zyskał reputację środka uspokajającego. Poduszki wypełnione chmielem stosowano przy bezsenności i stanach nerwowych.
Mówi się, że mała torebka chmielu zwilżona alkoholem i położona na dotkniętym obszarze łagodzi miejscowy stan zapalny.
W żywicy chmielowej obecne są chemicznie niestabilne zasady polifenolowe, zwłaszcza humulon i lupulon. To one, lub blisko spokrewnione produkty konwersji, odpowiadają za gorzkie i bakteriostatyczne właściwości rośliny.
Niestety zawartość tych związków różni się znacznie w różnych odmianach chmielu, a ponadto związki te są dość niestabilne w obecności powietrza i światła. Jedno z badań wykazało, że po dziewięciu miesiącach przechowywania chmiel zachował jedynie około 15 procent swojej pierwotnej aktywności.
Wczesne badania nad chmielem nie pozwoliły zidentyfikować konkretnych składników uspokajających, a jego wartość, szczególnie gdy był stosowany w postaci poduszki chmielowej, uważano za bardziej magiczną niż leczniczą.
Niedawno z chmielu wyizolowano lotny alkohol, 2-metylo-3-buten-2-ol (dimetylowinylokarbinol), który, jak się uważa, odpowiada za przynajmniej część właściwości uspokajających rośliny. Występujący w świeżym chmielu w bardzo małych ilościach, stężenie alkoholu wzrasta podczas suszenia, osiągając maksymalną wartość około 0,15 procent w ciągu dwóch lat.
Szyszki.
Chmiel pojawiał się jedynie sporadycznie we wczesnych użyciach ziół, a przypisywane mu korzyści zdrowotne są podobne do dzisiejszego.
W połączeniu z innymi ziołami chmiel jest dobry na napięcie i bóle głowy, chociaż nie należy go stosować, jeśli przyczyną jest depresja. Działanie przeciwskurczowe sprawia, że jest on również przydatny w przypadku niektórych rodzajów astmy i bólów menstruacyjnych.
Alkoholowe ekstrakty z chmielu w różnych postaciach dawkowania były stosowane klinicznie w leczeniu licznych postaci trądu, gruźlicy płuc i ostrej czerwonki bakteryjnej z różnym powodzeniem przez lekarzy w całej Chińskiej Republice Ludowej. Może to być spowodowane obecnością w zielu kilku antybiotyków, gorzkich kwasów, lupulonu i humulonu.
Obydwa zabijają bakterie Gram-dodatnie i kwasooporne, takie jak na przykład szczepy gronkowców. Zakażenia gronkowcem objawiają się ropiejącymi ranami, cieknącymi ranami, ropniami, czyrakami i zapaleniem kości i szpiku (zapalenie szpiku kostnego oraz sąsiadujących kości i chrząstek).
Aby uzyskać mocny ekstrakt, połącz 1-1/4 szklanki pokrojonych, świeżych owoców chmielu z 2-1/2 szklanki dobrej jakości importowanej rosyjskiej wódki lub drogiej brandy. Wlać do butelki ze szczelną pokrywką lub korkiem. Codziennie wstrząsaj, pozwalając ziołom wydobyć ekstrakt przez około 2 tygodnie.
Pozwól, aby zioła opadły i odlej nalewkę, przecedzając płyn przez czystą muślinową szmatkę lub cienką bibułę filtracyjną. Dwie łyżki dziennie przyjmowane doustnie na pusty żołądek pomogą zwalczyć infekcję wewnętrznie.
Tę samą ilość można również nałożyć bezpośrednio z odrobiną waty na odleżyny spowodowane gronkowcem szpitalnym. Tą nalewką można również namoczyć czyste paski gazy, a następnie zastosować je do opatrzenia ran, aby szybciej się zagoiły.
Po umyciu włosów silnym detergentem i dokładnym spłukaniu zwykłą wodą, część powyższej nalewki można wcierać w skórę głowy, aby pomóc zapanować nad łupieżem. Szybszym i łatwiejszym sposobem jest jednak codzienne dokładne płukanie włosów puszką piwa. Każda marka będzie dobra. Klinicznie wykazano, że chmiel wywiera silne działanie uspokajające na nerwowych pacjentów i pomaga osobom cierpiącym na bezsenność zapewnić spokojny sen.
Zagotuj 2 litry wody. Dodaj 1 czubatą łyżkę chmielu i korzenia kozłka lekarskiego. Przykryj i zmniejsz ogień, gotuj na wolnym ogniu przez 5 minut. Zdejmij z ognia i trzymaj pod przykryciem 45 minut. Dosłodź odrobiną czystego syropu klonowego i wypij 1-1/2 filiżanki na raz, aby zrelaksować ciało.
Należy pamiętać, że chmiel szybko traci swoje właściwości uspokajające podczas przechowywania, dlatego należy go zawsze używać albo tak świeżego, jak to możliwe, albo wkrótce po wysuszeniu i pokrojeniu.
Poduszki chmielowe są dobrze znane z własciwosci usypiających, co wskazuje na uspokajające działanie chmielu - przydatne w łagodzeniu napięcia i niepokoju, łagodzeniu bólu, niepokoju i pobudzenia.
Działanie przeciwskurczowe zmniejsza napięcie mięśni całego ciała, łagodząc skurcze i kolkę w jelitach, a także sprawia, że chmiel jest dobrym lekarstwem na zespół jelita drażliwego, zapalenie uchyłków, niestrawność nerwową, wrzody trawienne, chorobę Leśniowskiego-Crohna, wrzodziejące zapalenie jelita grubego i problemy trawienne związane ze stresem.
Goryczka zawarta w chmielu wspomaga pracę układu trawiennego, wzmaga pracę wątroby oraz wydzielanie żółci i soków trawiennych. Garbniki wspomagają gojenie stanów podrażnionych i zapalnych oraz biegunki, a antyseptyczne działanie chmielu łagodzi infekcje.
Estrogenowe działanie chmielu czyni go doskonałym lekarstwem na wszelkie problemy związane z menopauzą. Chmielu używano także w przypadku bolesnych okresów. Asparagina zawarta w chmielu działa łagodząco, moczopędnie, zmniejszając zatrzymywanie płynów i przyspieszając eliminację toksyn z organizmu.
Chmiel zyskał również reputację leku na problemy skórne. Przydaje się tu także jego działanie rozkurczające i przeciwhistaminowe. Chmiel stosowany jest w kremach, aby zachować miękkość i elastyczność skóry oraz opóźnić powstawanie zmarszczek. Jego działanie antyseptyczne jest przydatne w przypadku skaleczeń, ran i owrzodzeń.
Młode pędy chmielu podawaj tak samo jak szparagi. Pędy, które najlepiej smakują o długości od 5 do 10 cm, należy gotować przez 2 do 3 minut. Następnie zmień wodę i gotuj pędy na parze, aż będą miękkie. Podawać z roztopionym masłem lub sosem serowym. Na obszarach Europy, w których uprawia się chmiel, blanszowane pędy chmielowe są czasami podawane jako przysmak.
Chmiel jest niezbędnym składnikiem piwa, zarówno warzonego w domu, jak i w browarniach komercyjnych.Żywica znajdująca się w gruczołach lupulinowych szyszek nadaje piwu gorycz.
Ekstrakty i olej chmielowy są stosowane komercyjnie do aromatyzowania drożdży, słodyczy, lodów, puddingów, żelatyny, wypieków, gumy do żucia, wyrobów cukierniczych i przypraw.
Chmiel, który pochodzi z Europy i Azji, rośnie tam na nieużytkach i wzdłuż dróg. Uprawia się go komercyjnie w całej północnej Europie. Kwiaty rośliny żeńskiej (szyszki) zbiera się wczesną jesienią i suszy w niskiej temperaturze.
Chmiel najlepiej rośnie na głębokiej, bogatej, przepuszczalnej glebie lub na głębokiej, piaszczystej lub żwirowo-gliniastej glebie. Zalecany zakres pH wynosi 6,5 do 7,0.
Preferuje słoneczne stanowisko, ale toleruje lekki cień. (Winorośl rośnie tak, aby liście otrzymywały jak najwięcej światła.) W sezonie wegetacyjnym obficie podlewaj.
Chmiel można uprawiać z nasion, ale zazwyczaj rozmnaża się go przez sadzonki korzeniowe, z których powstają kwiaty żeńskie.
Zapewnij rosnącym roślinom solidne podpory, po których mogą się wspinać. Być może będziesz musiał ręcznie trenować splatające się pędy na początku lata.
Podatny na wirusy i kilka chorób grzybowych, szczególnie mączniaka rzekomego, a także na ataki przędziorków i owadów, takich jak świdry winorośli i mszyce. W razie potrzeby roztocza i owady można zwalczać poprzez opryskiwanie. W przypadku problemów z grzybami i wirusami konieczne może być zniszczenie roślin i rozpoczęcie od nowa w innym miejscu.
Rośliny chmielu są w stanie przetrwać znaczne mrozy i rzeczywiście potrzebują okresu spoczynku zapoczątkowanego przez mróz, aby wznowić wzrost. W bardzo zimnych regionach dobra pokrywa śnieżna pomaga przetrwać roślinie zimę.
Gorzkie składniki jako całość silnie stymulują układ trawienny, zwiększając wydzielanie żołądkowe i inne. Szereg składników, takich jak kwas walerianowy, ma działanie uspokajające, chociaż ich działanie nie jest jeszcze w pełni poznane. Lupulon i humulon działają antyseptycznie.
Zioło rozluźnia mięśnie gładkie i uważa się, że ma działanie estrogenne. Uważa się, że niektóre izolowane składniki hamują aktywność ośrodkowego układu nerwowego.
Testy na szczurach potwierdziły działanie uspokajająco-nasenne alkoholu, a w świeżo przygotowanych herbatach chmielowych wykryto jego farmakologicznie aktywne stężenia.
Chociaż przeprowadzone dotychczas badania nie wyjaśniają wszystkich zbawiennych efektów przypisywanych chmielowi przez folklor, dostarczają one po raz pierwszy logicznej podstawy naukowej przynajmniej dla części jego uspokajającego działania.
Kontynuacja badań prawdopodobnie w końcu dostarczy reszty historii na temat ich korzyści dla ludzkości. W oparciu o uzasadnioną pewność skuteczności i bezpieczeństwa, a nie obecnie kontrolowane badania kliniczne, w Niemczech można oznaczyć dawkę 0,5 g suszonego chmielu lub odpowiedników ekstraktu jako "dyskomfort wynikający z niepokoju lub lęku i zaburzeń snu".
Chmiel jest botanicznie blisko spokrewniony z marihuaną i niektórzy autorzy zalecają palenie chmielu w celu uzyskania łagodnej euforii. Jednak nie zaleca się tej praktyki, ponieważ często występują nieprzyjemne skutki uboczne, a bezpieczeństwo palenia chmielu pozostaje wątpliwe.
Z suszonych owoców można przygotować napar, zalewając 150 ml wrzącej wody 1-2 łyżeczki owocu. Parzyć przez dziesięć do piętnastu minut przed wypiciem. Nalewki można przyjmować w ilości 1-2 ml dwa lub trzy razy dziennie.
Suszony chmiel w postaci tabletek lub kapsułek można również przyjmować w dawce 500-1000 mg dwa lub trzy razy dziennie. Jak wspomniano powyżej, wiele preparatów ziołowych wykorzystuje chmiel w połączeniu z ziołowymi środkami uspokajającymi, w tym kozłkiem lekarskim, męczennicą cielistą i tarczycą bocznokwiatową.
Stosowanie chmielu jest na ogół bezpieczne i nie są znane żadne przeciwwskazania ani potencjalne interakcje z innymi lekami. Istnieją doniesienia o osobach, które doświadczyły alergicznej wysypki skórnej po kontakcie z suszonymi kwiatami; jest to najprawdopodobniej spowodowane wrażliwością na pyłki.
Ponieważ chmiel zwyczajny ma działanie przeciwskurczowe, należy unikać spożywania nadmiernych ilości tego zioła, jeśli jesteś w ciąży.
Dojrzałe szyszki należy zbierać późnym latem lub wczesną jesienią. Dojrzałe szyszki chmielu są brązowe i lekko otwarte.
Chmiel przechowywany w temperaturze pokojowej traci swoją skuteczność i wytwarza nieprzyjemny zapach, kwas walerianowy. Komercyjny chmiel przechowuje się na zimno (w lodówce), chroniony przed dostępem tlenu i należy zrobić to samo, jeśli przechowujesz chmiel przez miesiące.
Aby zminimalizować narażenie na tlen, włóż świeży, ale dobrze wysuszony chmiel do plastikowej torby. Przed zamknięciem torebki należy wypuścić jak najwięcej powietrza, ale nie rozgniatać przy tym chmielu.
