Kamforowiec to wiecznie zielone drzewo osiągające wysokość 30 m. Należy do rodziny wawrzynowatych. Liście drzewa kamforowego osiągające do 10 cm długości, są skórzaste w dotyku, czerwonego koloru, które wraz ze starzeniem się zmieniają kolor na ciemno zielony. Kwiaty są żółtawe, małe i pachnące. Drzewo kamforowe kwitnie od maja do lipca. Owocem kamforowca są owalne, czerwone jagody.
Pachnące drewno kamforowca podróżowało po całym świecie pod postacią misternie wykonanych skrzyń, w których marynarze trzymali swoje ubrania. Twarde i wytrzymałe drewno, odporne na słone powietrze, odstraszało mole oraz większość innych owadów, i w ten sposób chroniło odzież wielu marynarzy. Najważniejszy składnik drzewa kamforowego znany pod nazwa chemiczną 2-bornanon, a prościej kamfora, to potencjalny środek chemiczny na odstraszanie moli.
Drzewo kamforowe pochodzi z obszarów wschodniej Azji. Osiąga wysokość 30 m, jest drzewem rozłożystym, wypełniającym powietrze słodkim zapachem w czasie sezonu kwitnięcia. Rośnie na wysokości pomiędzy 1200 m a 2100 m nad poziomem morza. Drzewo kamforowe uprawia się bardziej ze względu na jego skórzaste liście niż jego trwałe drewno. Gałęzie drzewa kamforowego uprawianego na plantacjach są regularnie podcinane, średnio 1.50 m do 1.80 m. Aromatyczne liście kamforowca są zbierane trzy do czterech razy w roku. Olej otrzymywany z liści jest destylowany i zamieniany w bezbarwne kryształki kamforowe, które następnie są wysyłane do wielu krajów na świecie. Olejek kamforowy znalazł zastosowanie nie tylko w lecznictwie. Jest używany również w przemyśle chemicznym do produkcji lakieru, kauczuku, czy bezdymnego prochu, jak również w przemyśle perfumeryjnym. Drewno kamforowca znalazło zastosowanie w produkcji bardzo mocnych mebli, używa się go także w budownictwie.
Pozyskiwanie olejku kamforowego z drzewa kamforowego jest bardzo stare, uważa się, że rozpoczęło się ono 1000 lat temu na Bliskim Wschodzie. Należy zwrócić uwagę, że dopiero w minionym stuleciu liście kamforowca stały się głównym źródłem pozyskiwania olejku kamforowego. Poprzednio pień drzewa, korzenie oraz gałęzie 70-cio do 80-cio letnich drzew były siekane i poddawane procesowi parowej destylacji. XIX wiek to zwiększony popyt na drewno kamforowe, kiedy to kamfora została uznana jako konieczny środek w każdym gospodarstwie domowym Europy oraz Stanów Zjednoczonych, i jednocześnie zaopatrzenie w drzewo kamforowe stało sie niewystarczające. W związku z tym, zaczęto odkrywać coraz to nowsze, wydajniejsze metody pozyskiwania olejku kamforowego.
Niegdyś noszenie małej torebki wypełnionej kryształkami kamfory wokół szyji było ogólnym zwyczajem w walce z przeziębienie czy podobnymi dolegliwościami. Olejek kamforowy był używany w celu złagodzenia bólu siniaków, zwichnięć, zapaleń, podagry czy stawów z bólami reumatycznymi. Używano go również wewnętrznie w leczeniu stanów histerycznych, epilepsji, problemów z sercem. Na dodatek, opary powstałe z olejku kamforowego były stosowane w leczeniu astmy, zapalenia oskrzeli, rozedmy płuc oraz innych dolegliwości związanych z układem oddechowym.
Niemniej jednak nauka udowodniła, że długie wystawienie organizmu na opary z kamfory moze spowodować zatrucia, dlatego też medyczne zastosowanie kamfory w Stanach Zjednoczonych jest ograniczone do użycia lotionów w celu przyniesienia ulgi powierzchownym bólom oraz swędzeniom. Biały olejek kamforowy, z którego została usunięta substancja trująca, jest dodawany do niektórych kropli na kaszel, cukierków oraz łagodnych napojów bezalkoholowych.
Wśród nie medycznych produktów, do których produkcji używa się kamfory należą: różnego rodzaju dezodoranty, środki dezynfekujące, materiały wybuchowe, środki owadobójcze, rozpuszczalniki do farb, perfumy oraz mydła. Z drewna kamforowego produkuje się meble, od których z daleka trzymają się mole. Meble takie są bardzo kosztowne. Aromatyczny olejek z cynamonu, który jest głównym składnikiem w produkcji takich produktów jak mydło, płukanka do jamy ustnej, kadzidło czy pachnące świece, pochodzi od bliskiego kuzyna drzewa kamforowego - C.cassia. Cynamon, popularna przyprawa w naszych kuchniach, pochodzi z C.zeylanicum.
Pień drzewa, korzenie, liście, młode gałązki, olejek lotny.
Kamfora jest przede wszystkim stosowana zewnętrznie jako środek powodujący łagodny terapeutyczny odczyn zapalny oraz jako przeciwbólowe mazidło w celu przyniesienia ulgi w bólach artretycznych i reumatycznych, nerwobóli, bólów pleców. Kamforę można również stosować na problemy skórne takie, jak opryszczki na wardze czy odmrożenia. Kamfora służy także jako maść do nacierania klatki piersiowej w czasie zapalenia oskrzeli oraz różnych innych infekcji klatki piersiowej. Maść kamforowa jest także wspaniałym środkiem stosowanym w postaci nacierań klatki piersiowej w czasie gryp i przeziębień. Olejek kamforowy znalazł szerokie zastosowanie w medycynie naturalnej w leczeniu różnych zewnętrznych dolegliwości zdrowotnych. Należy jednak pamiętać, że nie jest on polecany do stosowania wewnętrznego.
Drzewo kamforowe pochodzi z Chin oraz Japonii, obecnie jest uprawiane w klimatach tropikalnych i subtropikalnych ze względu na swoje drewno, z którego uzyskuje się olejek kamforowy.
Drzewo kamforowe zawiera olejek lotny, w skład którego wchodzi kamfora, safrol, eugenol oraz terpineol. Drzewo kamforowe zawiera również lignany (związki pochodne fenylopropanu, występujące tylko u roślin). Olejek kamforowy posiada właściwości drażniące oraz antyseptyczne. Safrol uważa się za związek rakotwórczy. Biała, krystaliczna substancja uzyskiwana z pnia drzewa kamforowego, jego korzeni oraz innych jego części, zwana kamforą, oprócz wspomnianych wyżej właściwości posiada również działanie pobudzające oraz przeciwkonwulsyjne.
