Gdy cywilizacja zachodnia przeszła od średniowiecza do epoki renesansu, rozwijająca się medycyna odkryła wiele istotnych faktów, w tym niezwykłą liczbę korzyści przypisanych medycznej marihuanie. W 1621 roku w książce The Anatomy of Melancholy Robert Burton zasugerował, że konopie siewne mogą być przydatne w leczeniu depresji.
W 1682 roku "apteka" w New London pokrótce opisała zastosowanie nasion konopi siewnych w leczeniu kaszlu i żółtaczki. New English Ambulatorium z 1764 r. zalecało gotowanie korzeni konopi i stosowanie okładów w celu zmniejszenia stanu zapalnego.
Nowa przychodnia w Edinburgu z 1794 r. doniosła o większym zrozumieniu leczniczych zastosowań konopi indyjskich, w tym w leczeniu kaszlu, chorób wenerycznych i nietrzymania moczu.
W 1814 roku Nicholas Culpepper opublikował książkę Complete Herbal, w której wymieniono wszystkie znane zastosowania lecznicze konopi siewnych. Zamieścił w nim wszystkie wcześniej opublikowane aplikacje oraz kilka nowych, m.in. łagodzących kolki, łagodzących "humory jelit", powstrzymujących uciążliwe krwawienia, zmniejszających stany zapalne głowy oraz zmniejszających bóle bioder i stawów.
Culpepper zalecał także konopie indyjskie jako dodatek do maści stosowanych w leczeniu oparzeń. Nie ma historycznych dowodów na to, że europejscy lekarze byli świadomi jakichkolwiek skutków psychoaktywnych związanych z używaniem konopi indyjskich do czasu, gdy eksploracja Indii poszerzyła wiedzę europejską.
W 1753 roku szwedzki botanik Carl Linnaeus opracował najpełniejszy jak dotąd podręcznik klasyfikacji botanicznych, zatytułowany Planetarium gatunków. Linnaeus przyjął klasyfikację Cannabis sativa Discordesa, ale niemal natychmiast niektórzy botanicy argumentowali, że nowo badana indyjska roślina konopi wyraźnie różni się od dobrze znanej europejskiej
Cannabis sativa jest uprawiana do zastosowań przemysłowych i medycznych. W 1783 roku francuski biolog Jean Lamarck zbadał te dwa typy w swoim kompendium zatytułowanym Encyklopedia.
Lamarck zauważył, że gatunek Cannabis sativa powszechnie uprawiany do celów włókienniczych i tekstylnych charakteryzował się wysokością od 3.6 m do 4.8 m, długimi łodygami, rzadkimi i smukłymi liśćmi.
Z drugiej strony, marihuana pochodząca z Indii miała zazwyczaj od 1.2 m 1.5 m wysokości w okresie dojrzałości i była gęsto ulistniona z krzaczastymi kępami stosunkowo szerokich liści. Lamarck nazwał drugi gatunek Cannabis indica ze względu na kraj pochodzenia.
Istnieją dosłownie setki podgatunków konopi indyjskich, a botanicy nadal spierają się o dokładną klasyfikację naukową, ale większość ekspertów jest zgodna co do tego, że istnieją co najmniej dwa wyraźnie różne typy, obejmujące wszystkie obecnie istniejące szczepy.
Konopie indyjskie, pochodzące najwyraźniej z Chin, prawdopodobnie rozprzestrzeniły się na zachód, w Azji, Azji Mniejszej i basenie Morza Śródziemnego i zostały przyjęte przez wiele wczesnych kultur. Według zachodnich historyków stamtąd konopie indyjskie ostatecznie rozprzestrzeniły się na prawie wszystkie cywilizacje na całym świecie.
Tradycyjne nauki hinduskie opowiadają jednak zupełnie inną historię. Początki tego, co Europejczycy nazywali Cannabis indica, są zapisane w Wedach, czterech najświętszych księgach Indii. Napisane około 4000 lat temu Wedy opowiadają wielkie legendy o podbojach, zmaganiach i rozwoju duchowym, które nadal kształtują każdy aspekt tradycyjnego życia Hindusów.
Wśród wielu innych kolorowych mitów Wedy opowiadają o Panu Śiwie, jednym z trzech głównych hinduskich bogów, który odświeżał się w upalny dzień, jedząc liście konopi siewnej. Pan Śiwa przyjął to jako swoje ulubione jedzenie; stąd jest uhonorowany tytułem Lorda Bhang.
Bhang to tradycyjny indyjski napój na bazie konopi siewnych zmieszany z różnymi ziołami i przyprawami, który od wieków jest popularny w Indiach. Bhang jest preparatem o słabszej mocy niż Ganja, którą przygotowuje się z roślin kwitnących do palenia i jedzenia. Charas, silniejszy niż Bhang czy Ganja, składa się z wierzchołków kwiatów konopi zebranych w pełnym rozkwicie.
Charas, gęsty i lepki z powodu żywicy, jest prawie tak silny jak skoncentrowane preparaty z żywicy konopi zwane haszyszem. Przez tysiące lat te odurzające preparaty z marihuany przenikały każdy ważny aspekt tradycyjnego życia Hindusów, od rytualnego kultu po przyziemne przetrwanie.
Wojownicy przygotowujący się do bitwy, pary przygotowujące się do ślubu i pobożni Hindusi praktycznie przy każdej ważnej okazji celebrują życie, przywołując Pana Śiwę ze świętym ziołem.
Czwarta księga Wed, Athavaveda, tłumaczona jako Nauka o urokach, nazywa Bhang jednym z "pięciu królestw ziół… które uwalnia nas od niepokoju". Chociaż pomysł ten może wydawać się echem zachodniego rozumienia, mądrość Azji Południowej nie jest ograniczona granicami logiki Newtona.
Jeden z hinduskich mitów opowiada o czasach przed stworzeniem, kiedy bogowie ubijali wielką kosmiczną górę na nektar nieśmiertelności. Mówi się, że rośliny marihuany rosły wszędzie tam, gdzie cenne krople nektaru dotknęły ziemi.
Tradycyjna medycyna indyjska od dawna wykorzystuje wiele preparatów z konopi indyjskich do leczenia takich chorób, jak gorączka, czerwonka, udar słoneczny i trąd. Mówi się, że konopie oczyszczają flegmę, przyspieszają trawienie, wyostrzają intelekt, zwiększają czujność organizmu i działają jak eliksir życia.
Hinduska praktyka medyczna - w przeciwieństwie do nauki zachodniej - również zajmuje się świadomością duchową. Mówi się, że Ganja sprawia przyjemność Śiwie, królowi bogów, który zawsze chętnie przyjmuje ofiary. To połączenie pomiędzy Panem Śiwą i Ganją jest uważane za nieocenione dla utrzymania zdrowia fizycznego i równowagi psychicznej.
Według Rajvallabha, XVII-wiecznego hinduskiego tekstu: "Uważano, że ten spełniający pragnienia narkotyk został uzyskany przez ludzi na Ziemi dla dobra wszystkich ludzi. Dla tych, którzy go regularnie używają, wywołuje radość i zmniejsza smutek".
W początkach kolonii amerykańskich przemysłowe produkty z konopi stały się niezbędne w światowym handlu. Konopie były uprawą wymaganą przez rząd, jednak liczne zastosowania medyczne konopi siewnych pozostały w dużej mierze nieznane zarówno w Starym, jak i Nowym Świecie.
Jednakże, gdy ludzie z Zachodu odkryli zakres terapii konopiami indyjskimi stosowanymi w tradycyjnej medycynie indyjskiej, wpływ Cannabis indica na europejskie i amerykańskie praktyki medyczne był szybki i silny.
W 1890 roku Sir John Russell Reynolds, osobisty lekarz królowej Wiktorii, poinformował, że konopie siewne są przydatne w leczeniu bolesnego miesiączkowania, migreny, nerwobólów, drgawek i bezsenności.
Reynolds nazwał konopie indyjskie "zdecydowanie najbardziej przydatnym lekiem" w leczeniu "bolesnych schorzeń". Nie wiadomo, czy Reynolds i inni zachodni lekarze znali potwierdzające zalecenia napisane przez chińskiego Shen Nunga ponad dwa tysiące lat wcześniej.
W latach 1840-1890 opublikowano co najmniej 100 prac medycznych na temat stosowania konopi indyjskich w leczeniu utraty apetytu, bezsenności, migrenowego bólu głowy, mimowolnych drgań, nadmiernego kaszlu i odstawienia w przypadku uzależnienia od opiatów lub alkoholu.
Sir William Osler, znany jako "ojciec współczesnej medycyny", w swoim autorytatywnym podręczniku medycznym napisanym w 1915 r. uznał konopie indyjskie za najlepszą metodę leczenia migreny. W tamtym czasie dostępnych było co najmniej 30 różnych preparatów z konopi indyjskich wytwarzanych przez wiodące firmy farmaceutyczne w Ameryce, mimo że podskórne zastrzyki morfiny w połączeniu z aspiryną i innymi lekami zaczęly już zastępować tradycyjne leki ziołowe.
Obecnie marihuana jest badana również pod kątem leczenia astmy i niektórych typów jaskry, a także jako sposób kontrolowania napadów padaczkowych i nudności spowodowanych radioterapią i chemioterapią nowotworów.
Chociaż używanie marihuany jako środka odurzającego jest nie tylko powszechne, ale także społecznie akceptowalne w większości krajów Afryki i Azji, ma ona poważne wady.
Stopień, w jakim konopie siewne mogą być szkodliwe fizycznie lub psychicznie, pozostaje przedmiotem dyskusji, ale nie ma wątpliwości, że mogą być one szkodliwe, niosąc za sobą realne ryzyko uzależnienia psychicznego, jeśli nie fizycznego.
Kwiaty, liście, nasiona.
Biorąc pod uwagę jej długą historię leczenia, trudno się dziwić, że konopia siewna od czasu do czasu była zalecana w leczeniu niemal każdej choroby. Jako środek przeciwbólowy wydaje się łagodzić ból przy minimalnych skutkach ubocznych, jest szczególnie pomocna w leczeniu chorych na raka i AIDS.
W przypadku osób cierpiących na stwardnienie rozsiane, porażenie mózgowe i inne choroby mięśni marihuana może zmniejszyć nadmierną aktywność neurologiczną i skurcze mięśni.
Konopia siewna skutecznie leczy jaskrę, chorobę, w której ciśnienie w oku jest nienormalnie wysokie i działa hipotensyjnie, obniżając ciśnienie krwi. Konopia siewna łagodzi astmę, bóle menstruacyjne, ból porodowy, zapalenie stawów i reumatyzm, a także może mieć zastosowanie jako lek przeciwdepresyjny.
Konopia siewna działa nasennie. Nasiona stosowane są w medycynie chińskiej jako silny, ale dobrze tolerowany środek przeczyszczający, zwłaszcza na zaparcia u osób starszych.
Pochodząca z Kaukazu, Chin, Iranu i północnych Indii konopia siewna jest uprawiana na całym świecie, zarówno legalnie (dla błonnika i nasion), jak i nielegalnie (do użytku jako narkotyk rekreacyjny).
Współczesne badania pokazują, że konopia siewna jest skutecznym środkiem przeciwbólowym, uspokajającym i przeciwzapalnym. Badania skupiały się na THC, ale jasne jest, że kompleks składników konopi siewnej ma znacznie szerszy zakres zastosowań.
Konopia siewna zawiera ponad 60 różnych rodzajów kannabinoidów, w tym THC (delta 9-tetrahydrokannabinol). Konopia siewna zawiera również flawonoidy, olejek eteryczny i alkaloidy. Jest to jedyna roślina zawierająca THC, jeden z głównych składników psychoaktywnych.
