Oman wielki jest gatunkiem rośliny wieloletniej, należącej do rodziny astrowatych. Oman wielki pochodzi z obszarów Azji Środkowej oraz Europy. Zioło to jest jedną z większych bylin, która potrafi osiągnąċ wysokośċ do 2.4 metra. Łodyga zioła jest gruba, bruzdowana, która rozgałęzia się ku górze. Kłącze rośliny jest bulwiaste, rozgałęzione oraz silnie aromatyczne. Oman wielki posiada liście łodygowe oraz liście odziomkowe. Liście łodygowe mają kształt lancetowaty, sa nierówno karbowane, prawie bez ogonków, natomiast liście odziomkowe są duże i jajowate, osadzone na długich ogonkach, filcowate w dotyku od spodniej strony. Kwiaty omanu wielkiego zebrane są w wiechę, koloru złoto-żółtego o średnicy 8 cm.
Oman wielki jest przepięknym ziołem, którego liście przypominają wyglądem liście dziewanny, natomiast kwiaty omanu wielkiego wygladają jak kwiaty słonecznika. Korzeń zioła jest właśnie tą częścią, którą używa się w medycynie naturalnej. Jest on zbierany na jesieni, w drugim roku życia rośliny, po dwóch dosyċ silnych przymrozkach. Ciekawostką jest, że oman wielki był już używany w starożytnym Rzymie na problemy z niestrawnością po upojnych biesiadach trwających do białego rana. Należy również dodaċ, że starożytni Grecy, jak również Rzymianie stosowali to zioło na przeziębienia ponieważ powodowało ono, że chory się pocił i mógł łatwiej wykrztusiċ flegmę. W wieku dziewiętnastym korzenie omanu wielkiego były gotowane w wodzie z cukrem w celu przygotowania kropli na kaszel, pastylek na astmę lub po prostu jako cukierków.
Sądzono również, że oman wielki był pożytecznym ziołem na problemy żołądkowe. Jak wspomniano wcześniej, starożytni Rzymianie podawali oman wielki regularnie po bankietach w celu złagodzenia niestrawności. Jakiś czas później zioło to było głównym składnikiem przy produkcji średniowiecznego wina nazywanego winem Św.Pawła.
Jednak pierwsi osadnicy Ameryki Północnej sadzili to zioło w swoich ogrodach nie dla jego pięknych kwiatów czy jako środka leczniczego w przypadku problemów z żołądkiem, ale dlatego, że zioło to miało reputację jako efektywny środek w walce z chorobami skóry u owiec oraz koni.
Korzenie, kwiaty.
Oman wielki od zawsze był uważany jako cenione zioło odżywcze dla układu oddechowego. Bezpieczne w użyciu dla dzieci, jak również osób starszych, zioło to pomagało złagodziċ kaszel oraz oczyściċ płuca z flegmy. Oman wielki może byċ używany we wszelkich problemach układu oddechowego, jak również jest bardzo pożyteczny, gdy chory czuje się zmęczony swoją chorobą.
Oman wielki jest stosowany w przypadkach chronicznego zapalenia oskrzeli i dychawicy oskrzelowej. Pomaga zwalczaċ niestrawności żołądkowe oraz jest pomocny w szybszym przyswajaniu substancji odżywczych przez pacjenta. Oman wielki pobudza apetyt, może byċ stosowany także w walce z robakami.
W przeszłości oman wielki był stosowany w przypadkach gruźlicy. Oman wielki można łączyċ z innymi antyseptycznymi ziołami i używaċ w leczeniu grypy oraz zapalenia migdałkóów. Jego odżywcze właściwości posiadają zdolnośċ walki z infekcjami.
Oman wielki posiada właściwości pobudzania ruchów rzęsek w drogach oddechowych, jak również znany jest z tego, że wzmaga czynności wydzielnicze błon śluzowych oskrzeli oraz gardła. Dzięki tym właściwościom oman wielki pomaga w usuwaniu zalegającego śluzu.
Oman wielki stosowany jest w medycynie naturalnej ze względu na zawarte w nim substancje o działaniu wykrztuśnym. Oman wielki posiada również właściwości żółciotwórcze i żółciopędne. Oman wielki to przede wszystkim bogate źródło inuliny. Jego składniki chemiczne wchodzą w skład róznego rodzaju mieszanek ziołowych i syropów przeciw kaszlowi.
Oman wielki stosuje się jako środek wykrztuśny i pobudzający wydzielanie soków żołądkowych. Związki czynne omanu wielkiego posiadają właściwości zmniejszania napięcia mięśni gładkich jelit. Zioło to również łagodzi bóle brzucha, wzdęcia oraz jest pomocne w regulowaniu wypróżnienia. W lecznictwie naturalnym oman wielki stosuje się w zapaleniu nerek i dróg moczowych. Oman wielki może byċ także stosowany zewnętrznie jako płukanka w stanach zapalnych dziąseł, gardła oraz jamy ustnej.
Oman wielki pochodzi z obszarów południowo-wschodniej Europy oraz Azji. W czasach obecnych możemy go również spotkaċ na wielu obszarach posiadających umiarkowany klimat, właczając w to niektóre części Stanów Zjednoczonych. Oman wielki jest ziołem, które uprawia się w celach komercyjnych. Oman wielki możemy też sadziċ w naszych ogródkach ze względu na jego piękne, duże, żółto-złote kwiaty. Oman wielki jest rozmnażany z nasion, które należy wysiaċ na wiosnę lub poprzez podział korzeni, co zwykle robi się jesienią. Oman wielki preferuje wilgotną glebę. Korzeń zioła wykopuje się na jesieni, tnie na niewielkie kawałki, a następnie suszy się w dosyċ wysokiej temperaturze.
Oman wielki lubi rosnąċ w miejscach zacienionych, w zwykłej ziemi ogrodowej, która musi byċ wilgotna. Oman wielki jest rośliną łatwą w hodowaniu. Dojrzałe nasiona należy wysiaċ na wiosnę do gruntu. Jednak rozmnażanie rośliny przez podział korzeni jest łatwiejszym sposobem.
Inulina, która jest jednym z głównych składników chemicznych omanu wielkiego, została po raz pierwszy wyodrębniona w 1804 roku przez Valentine Rose, w Berlinie.
Oman wielki jako całośċ posiada właściwości wykrztuśne, które są pomocne w pozbyciu się flegmy z płuc. Olejek lotny, który również znajduje się w ziole jest odpowiedzialny za tą akcję, jak również za właściwości antyseptyczne zioła.
Inulina posiada podobny skład chemiczny, jak krochmal. Posiada również podobny wygląd do krochmalu, ale rózni się od niego tym, że w połączeniu z jodyną daje żółty kolor zamiast niebieskiego. W gotującej się wodzie inulina rozpuszcza się bez formowania gęstej papy.
Oman wielki zawiera:
Kobiety w ciąży oraz karmiące przed spożyciem preparatów sporządzonych z omanu wielkiego powinny skonsultowaċ się z lekarzem.
Macerowaċ korzeń omanu wielkiego w alkoholu przez około tydzień w szklanym bursztynowo-kolorowym słoju, z dala od światła. Następnie dodaċ wino czerwone oraz cukier. Potrząsaċ regularnie i przecedziċ pod koniec pierwszego miesiąca. Piċ 25 ml przed posiłkiem, przez 3 dni. Odczekaċ 10 dni. Powtórzyċ leczenie 3 razy. To aromatyczne wino posiada również właściwości odżywcze oraz wspomagające trawienie. Jednak nie wolno go piċ w przypadku wrzodów, rozwolnienia lub w początkowych miesiącach ciąży.
