Rodzaj pochrzyn z rodziny pochrzynowate obejmuje ponad 850 gatunków jednorocznych, wijących się, bulwiastych winorośli występujących w klimacie tropikalnym i cieplejszym. Łącznie gatunki o jadalnych korzeniach nazywane są "yamami". Niektóre gatunki o mięsistych bulwach skrobiowych były spożywane jako pokarm.
Najbogatszym źródłem prekursorów steroidowych są pochodzące z Meksyku D. floribunda M. Martens i Galeotti. Głównym źródłem pochrzynu meksykańskiego jest D. composita Hemsl., również pochodząca z Meksyku. Tak zwany "dziki pochrzyn" D. villosa L., to zielna winorośl rosnąca w otwartych lasach i wilgotnych zaroślach od Connecticut i Nowego Jorku, od południa po Florydę, od zachodu po Teksas i Minnesotę. D. quaternata (Walter) J. F. Gmelin ma podobny zasięg i różni się szczegółami technicznymi. Diosgenina została po raz pierwszy wyizolowana z pochrzynu przez japońskich badaczy w 1936 r. Przekształcenie tej steroidowej sapogeniny w progesteron po raz pierwszy nastąpiło w 1940 r. W następnych dziesięcioleciach diosgenina i botogenina posłużyły jako główne komercyjne prekursory do produkcji leków steroidowych, w tym doustnych środków antykoncepcyjnych, hormonów stosowanych miejscowo, kortykosteroidów o działaniu ogólnoustrojowym, androgenów, estrogenów, progestagenów i innych hormonów płciowych. Pośrednio gatunki pochrzynu po cichu wywarły większy wpływ na praktyki społeczne i medyczne XX wieku niż jakakolwiek inna grupa roślin. W ostatnich latach na rynku pojawiło się wiele produktów z pochrzynu i dzikiego pochrzynu meksykańskiego, zarówno w postaciach doustnych, jak i miejscowych. Co najmniej jedna firma promowała dziki pochrzyn meksykański jako "naturalny prekursor" hormonu DHEA, twierdząc, że diosgenina jest przekształcana przez organizm w ten hormon. Oczywiście nie ma żadnych dowodów naukowych potwierdzających to pobożne życzenie. Inni zwolennicy twierdzą, że nałożenie kremu z pochrzynu na skórę w magiczny sposób przekształca w organizmie disogeninę w progesteron. Do niektórych produktów dodawany jest "naturalny" progesteron. Wszystko to ma na celu odwrócenie procesu starzenia, leczenie objawów menopauzy i menstruacji oraz leczenie osteoporozy, żeby wymienić tylko kilka rzekomych zastosowań. Według jednej z broszur promocyjnych, Chińczycy po raz pierwszy wzmiankowali o pochrzynie meksykańskim Dioscorea villosa już w 25 r. p.n.e.! Ciekawe, że Chińczycy rzekomo wiedzieli już tak wcześnie o tak zwanej meksykańskiej roślinie, która nawet nie występuje w Meksyku. Chociaż diosgeninę można w laboratorium przekształcić w liczne związki steroidowe, taka synteza chemiczna nie może i nie zachodzi w organizmie człowieka. Oszustwo związane z pochrzynem z lat 90. XX wieku jest oznaką pilnej potrzeby lepszej samoregulacji ze strony przemysłu zielarskiego, nie mówiąc już o bardziej aktywnych federalnych organach regulacyjnych. Pochrzyn był do 1970 r. jedynym źródłem hormonu diosgeniny, stosowanego w pigułkach antykoncepcyjnych i innych hormonach steroidowych. Sugerowałoby to, że pochrzyn ma znaczący wpływ na równowagę żeńskich hormonów. Pochrzyn był tradycyjnie używany do łagodzenia bólów menstruacyjnych, a ze względu na swoje działanie przeciwskurczowe może być stosowany przy wszelkiego rodzaju skurczach mięśni i kolkach, takich jak kolka jelitowa i wątrobowa, wzdęcia, bóle jajników i macicy. Saponiny steroidowe występujące w pochrzynie działają również przeciwzapalnie, co czyni go przydatnym ziołem w leczeniu reumatoidalnego zapalenia stawów i stanów zapalnych jelit. Jego działanie moczopędne w połączeniu z działaniem przeciwskurczowym łagodzi bolesne schorzenia dróg moczowych. We wszystkich obszarach ciała pochrzyn wydaje się najlepiej działać w warunkach drażliwych i pobudliwych, a jest mniej skuteczny, gdy problem wynika z braku napięcia. Dotyczy to szczególnie ciąży i porodu. Pochrzyn stosowano przy wszelkiego rodzaju skurczach w czasie ciąży, szczególnie gdy są one związane ze stresem i napięciem. Pochrzyn był również tradycyjnie stosowany w przypadku poronień zagrożonych. Pochrzyn stosowano również z powodzeniem na nudności w czasie ciąży. Korzenie i kłącze. Zarówno Majowie, jak i Aztekowie używali pochrzynu w celach leczniczych, prawdopodobnie w celu łagodzenia bólu. Pochrzyn jest również znany w Ameryce Północnej jako korzeń zwalczający kolkę i reumatyzm, co wskazuje na jego stosowanie przez europejskich osadników w leczeniu tych schorzeń. W Ameryce Północnej i Środkowej pochrzyn jest tradycyjnym, relaksującym lekarstwem na bolesne miesiączki i ból jajników oraz poród. Połączenie działania przeciwzapalnego i przeciwskurczowego sprawia, że zioło jest niezwykle przydatne w leczeniu zapalenia stawów i reumatyzmu. Pochrzyn zmniejsza stan zapalny i ból oraz rozluźnia sztywne mięśnie w dotkniętym obszarze. Pochrzyn pomaga złagodzić skurcze, napięcie mięśni i kolkę. Pochrzyn może być skutecznym sposobem leczenia problemów trawiennych, w tym zapalenia pęcherzyka żółciowego, zespołu jelita drażliwego i zapalenia uchyłków. Pochrzyn pochodzi z Ameryki Północnej i Środkowej, a obecnie został naturalizowany w klimacie tropikalnym, półtropikalnym i umiarkowanym na całym świecie. Pochrzyn rozmnaża się z nasion wiosną, z odcinków bulw lub przez podział korzeni wiosną lub jesienią. Pochrzyn rośnie w słonecznych warunkach i bogatej glebie. Korzeń i bulwę pochrzynu zbiera się jesienią. Diosgenina, produkt rozkładu dioscyny, została po raz pierwszy zidentyfikowana przez japońskich naukowców w 1936 roku. Odkrycie to utorowało drogę do syntezy progesteronu (jednego z głównych żeńskich hormonów płciowych) i hormonów kortykosteroidowych, takich jak kortyzon. Odkrycie, że pochrzyn zawiera duże ilości dioscyny, która ma działanie przeciwzapalne, przemawia za jego zastosowaniem w leczeniu schorzeń reumatycznych. Wiele osób przyjmuje do 2-3 ml nalewki z pochrzynu trzy do czterech razy dziennie. Alternatywnie, jedną lub dwie kapsułki lub tabletki suszonego korzenia można przyjmować trzy razy dziennie.Surowce lecznicze
Zastosowanie
Występowanie i uprawa
Badania naukowe
Dawkowanie
Komentarze
Dodaj komentarz, poradę lub sugestię.
