Rdest wężownik jest silną, wieloletnią rośliną. Posiada smukłe łodygi, które potrafią osiągnąć wysokość do 75 cm. Rdest wężownik ma bardzo drobne kwiaty koloru białego lub różowatego. Na dole liście rdestu wężownika są koloru niebieskawo-zielonego, lancetowatego kształtu, im wyżej łodygi, liście stają się mniejsze. Kłącza rdestu wężownika są ciemno brązowe aż do czarnego, grube, poplątane, przypominające literę S lub podwójnie splątaną literę S.
Zbite grona małych, różowych kwiatów na czubkach smukłych łodyg są atrakcyjną częścią łąk i lasów oraz oznaką lata na półkuli północnej. Dwa gatunki pochodzące ze Starego, jak i Nowego Świata, P.bistorta i P.bistortoides, są bliskimi kuzynami.
Rożne jest użycie tradycyjne rdestu wężownika w ziołowej medycynie. W czasach Shakespeare'a zioło to było stosowane na polipy w nosie. Kłącza rdestu wężownika, gotowane w winie, były używane w przypadkach rozwolnienia oraz czerwonki. Ten sam środek kontrolował miesiączki z obfitymi krwawieniami, zatrzymywał wymioty, działał lecząco na problemy z jamą ustną oraz łagodził zapalenia gardła. Rdest wężownik posiadał również reputację ziołowej płukanki, która wzmacniała rozchwiane zęby. Ponieważ kłącza rdestu wężownika są bogate w skrobię, były one używane w czasach głodu jako pokarm, były też prażone, gotowane w zupach lub mielone na mąkę. Młode liście rdestu wężownika mogą być gotowane lub jedzone jak szpinak.
Korzeń, kłącza, liście.
Rdest wężownik jest jednym z najsilniejszych ziół o właściwościach ściągających. Jest używany do gojenia się tkanek oraz hamowania krwotoków. Rdest wężownik jest używany jako wartościowa płukanka jamy ustnej oraz jako płukanka w leczeniu gąbczastych dziąseł, owrzodzeń, bólów gardła. Zioło to nadaje się świetnie jako środek do przemywania niewielkich oparzeń oraz ran, jako nasiadówka w leczeniu nadmiernych upławów pochwowych. Maść z rdestu wężownika stosuje się w leczeniu hemoroidów oraz w przypadkach szczeliny odbytu. Wewnętrznie, rdest wężownik może być stosowany w leczeniu wrzodów trawiennych, wrzodziejącego zapalenia okrężnicy, oraz dolegliwości takich jak czerwonka i zespół drażliwego jelita. Rdest wężownik jest czasami używany w przypadkach problemów z układem moczowym (zapalenie pęcherza moczowego), jak również zioło to jest stosowane w przypadkach przekrwienia w górnym odcinku układu oddechowego.
Rdest wężownik pochodzi z Europy, Azji oraz Ameryki Północnej. Zioło to preferuje wilgotne warunki wzrostu. Rośnie na torfowiskach. Liście rdestu wężownika zbierane są na wiosnę, natomiast kłącza i korzenie jesienią.
Rdest wężownik zawiera polifenole, garbniki (15-20%), flawonoidy oraz śladowe ilości antrakwinonów.
Wywar: zalać szklanką wody 1 łyżeczkę suszonego zioła, zagotować i pozostawić na wolnym ogniu przez 10 - 15 minut. Taki wywar powinien być pity trzy razy dziennie. Dla użytku zewnętrznego, wywar z rdestu wężownika może być również używany jako płukanka jamy ustnej lub gardła.
Nalewka: brać 2 - 4ml nalewki z rdestu wężownika trzy razy dziennie.
Korzenie oraz kłącza rdestu wężownika są wykopywane na jesieni z podmokłych pastwisk. Większe korzenie powinny być cięte podłużnie i suszone na słońcu.
