Tamaryndowiec to pięknie wyglądające, duże drzewo z rozłożystymi gałęziami, które może dorosnąć do wysokości 25 metrów i często przetrwać nawet 200 lat. Ponieważ drzewo należy do gatunku tropikalnego, jest bardzo wrażliwe na mróz.
Drzewo tamaryndowca pozostaje wiecznie zielone przez cały rok i tworzy naprawdę charyzmatyczne miejsce. Pień jest szeroki, prosty, z popielatoszarą korą. Kora drzewa jest twarda, szorstka i nie dzieli się na zastawki.
Wewnątrz kory znajdują się trzy włókna - jedno w dół, na górnym wklęsłym brzegu, pozostałe dwa w równych odległościach od wypukłej krawędzi. Drewno tamaryndowca składa się z twardej, ciemnoczerwonej twardzieli i miękkiego, żółtawego drewna bielastego (biel)).
Liście są pierzaste z odwróconymi listkami, które tworzą efekt falowania na wietrze. Każdy liść ma od 10 do 40 listków, które zawsze występują parami i mają bladozielony odcień i małe, cienkie włoski. Listki te zamykają się po zachodzie słońca oraz gdy jest zimno i wilgotno.
Drzewo tamaryndowca ma kwiaty zebrane w grona i są przeważnie żółtawe. Mówiąc ściślej, kwiaty tamaryndowca są aromatyczne z żółtymi żyłkami, czerwonymi i fioletowymi nitkami występującymi w końcowych i bocznych gronach.
Kwiaty mają trzy zielone pręciki i jeden długi słupek zakrzywiony od środka. Pąki są zazwyczaj zamknięte w dwóch osłonkach i mają szkarłatny kolor. Wszystkie te aspekty stanowią atrakcyjne wyróżnienie w sprayach kwiatowych.
Owoce przypominają rośliny strączkowe, są podłużne, zwisające, prawie liniowe, łukowate i w pewnym stopniu zakrzywione. Są one sprasowane i zawierają miękki, kwasowy miąższ oraz kilka nasion o twardej powłoce.
Każda roślina strączkowa tamaryndowca zawiera zazwyczaj od sześciu do 12 nasion, które są otoczone błyszczącą, równomiernie brązową osłonką i umieszczane są po wypukłej stronie owocni. Strąki na tym samym drzewie znacznie różnią się wielkością i kształtem.
Mają zielony kolor, ale szarawo-brązowy, przypominający filc film na zieleni sprawia, że wydają się brązowawe. Kiedy sądojrzałe są białawe i łamliwe.
Zasadniczo istnieją trzy rodzaje tamaryndowca - wschodnioindyjski, zachodnioindyjski i trzecia odmiana. Podczas gdy wschodnioindyjska odmiana tamaryndowca ma długie strąki zawierające od 6 do 12 nasion, zachodnioindyjska odmiana tego gatunku ma stosunkowo krótsze strąki, każdy zawierający około czterech nasion.
Strąki trzeciej odmiany tamaryndowca zawierają wykwintny, różowy miąższ. Zachodnioindyjska odmiana tamaryndowca jest na ogół eksportowana w postaci syropu po usunięciu zewnętrznej skorupy owoców, podczas gdy odmiana wschodnioindyjska jest eksportowana w postaci stałej czarnej masy roślin strączkowych wraz z ich łupinami. Trzeci rodzaj tamaryndowca jest zazwyczaj konserwowany w postaci syropu.
Miąższ owocowy, liście.
Miąższ owoców tamaryndowca jest jadalny i popularny. Twardy, zielony miąższ młodych owoców jest tak kwaśny, że nie można go bezpośrednio spożyć. Jednak regularnie wykorzystuje się go jako składnik aromatycznych potraw.
Dojrzały owoc jest jadalny, staje się mniej kwaśny i w pewnym stopniu słodszy, ale nadal jest bardzo kwaśny. Stosowany jest do deserów jako dżem, dodawany do soków lub słodzonych napojów lub jako przekąska.
Jest również spożywany jako naturalny środek przeczyszczający. W rzeczywistości owoce mają szereg właściwości jadalnych i leczniczych i są wykorzystywane do różnych celów.
Owoce tamaryndowca lub zawarty w nich miąższ mają silne działanie dezynfekcyjne (przeczyszczające), gorzkie (ściągające), antyseptyczne i chłodzące, a także służą do usuwania lub obniżania gorączki (przeciwgorączkowe).
Co ciekawe, tamaryndowiec nie zawiera żadnego pierwiastka, któremu można by przypisać działanie przeczyszczające. Napar przygotowany z miąższu tamaryndowca stanowi doskonały napój na gorączkę.
Ponadto miąższ tamaryndowca jest dobrym pożywieniem podczas rekonwalescencji po każdej chorobie, ponieważ ma w pewnym stopniu właściwości przeczyszczające i pomaga w regulowaniu wypróżnień.
W Indiach owoc tamaryndowca stosuje się również jako środek ściągający w leczeniu dolegliwości jelitowych. Powszechnie uważa się, że miąższ owocu łagodzi działanie lepkich środków przeczyszczających, ale praktykujący ziołolecznictwo często zalecają go ze sobą jako nośnik jalapii i innych podobnych substancji.
Tamaryndowiec jest również skuteczny w leczeniu zaburzeń żółci. Można użyć trzech drachm do dwóch uncji miąższu tamaryndowca, aby uzyskać rozsądne działanie przeczyszczające lub zgodnie z wymaganiami leczenia konkretnego przypadku.
Liście tamaryndowca są czasami używane do naparów subkwasowych, natomiast uważa się, że wywar z liści eliminuje robaki u dzieci.
Ponadto wywar jest również skuteczny w leczeniu żółtaczki i przydatny jako zewnętrzne płukanie przy wrażliwych oczach i owrzodzeniach. W Indiach Zachodnich ludzie przygotowują poncz z owoców i mieszają go z wywarem z ogórecznika, aby złagodzić uczucie pieczenia podczas oddawania moczu.
Serwatkę tamaryndową można przygotować dusząc jedną uncję miąższu owocowego w jednym litrze mleka i filtrując płyn. Służy jako chłodny napój przeczyszczający. Co ciekawe, stwierdzono również, że owoc tamaryndowca jest przydatny w leczeniu niektórych rodzajów bólu gardła.
Na Mauritiusie Kreole mieszają sól z miazgą tamaryndowca i używają jej jako maści na reumatyzm. Ponadto przygotowują również wywar z kory tamaryndowca w leczeniu astmy.
Z kolei Bengalczycy używają miąższu tamaryndowca do leczenia czerwonki. Co więcej, gdy brakuje pożywienia, wykorzystują również tamaryndowiec jako pożywienie, gotując strąki owoców w wodzie lub rozdrabniając je po usunięciu ciemnobrązowej zewnętrznej skorupy.
Mieszkańcy Indii uważają, że miejsca, gdzie rosnątamaryndowce stają się nieprzyjemne lub szkodliwe, w związku z czym spanie pod tymi drzewami jest niebezpieczne ze względu na kwas, który wydzielają drzewa podczas wilgotnej nocy.
Powszechnie uważa się, że żadna inna roślina nie przetrwa w cieniu tamaryndowca. Drewno tamaryndowca jest niezwykle mocne, a także trwałe i stanowi cenny materiał budowlany. Drewno tamaryndowca ma czerwony odcień.
Drewno tamaryndowca ze względu na swoją gęstość i trwałość może być również wykorzystywane do produkcji mebli i podłóg drewnianych. Ponadto drewno dostarcza również dobrej jakości węgla drzewnego do prochu strzelniczego, a napar przygotowany z liści drzewa dostarcza żółtego barwnika używanego do nadawania koloru jedwabiu.
W krajach azjatyckich miąższu używa się do czyszczenia mosiężnych mebli sakralnych, usuwając zmatowienia i tworzącą się na nich zielonkawą patynę. Łodygi nasion tamaryndowca w wielu miejscach wykorzystywano do nawierzchni dróg.
Niedawno naukowcy odkryli, że nasiona mogą stanowić tani, ale skuteczny substytut skrobi zbożowej, wykorzystywanej do produkcji odpowiedniej wielkości przędzy bawełnianej, do tkanin jutowych i wełnianych.
Należy wspomnieć, że tamaryndowiec jest ważnym składnikiem kuchni indyjskiej, zwłaszcza curry i chutney. Tamaryndowiec jest również doskonałym sosem do gotowania kaczek, gęsi i ptactwa wodnego, podczas gdy w zachodnich Indiach tamaryndowca wykorzystuje się do przygotowywania marynat rybnych. Ponadto ryba gotowana z tamaryndowcem przez wielu uważana jest za fantastyczne danie.
Tamaryndowce uprawia się zarówno jako ozdobne drzewa cieniowe i uliczne, jak i ze względu na jadalne strąki. Niemal przez cały rok tamaryndowce stoją wysokie, z rozłożystymi gałęziami i baldachimem wypukłych liści, tworząc piękny widok.
Drzewa tego gatunku cieszą się tak samo szacunkiem, jak drzewa alejowe, parkowe czy ogrodowe, ponieważ wydają bardzo przydatne owoce i posiadają bardzo cenne drewno.
Z drugiej strony strąki tamaryndowca stanowią paszę dla zwierząt gospodarskich, a miąższ owoców wykorzystuje się do przygotowywania napojów, a także do curry, sosów i chutneyów.
W Ameryce Łacińskiej ludzie przygotowują napój bezalkoholowy zwany refresco de tamarindo, podczas gdy mieszkańcy Jamajki przygotowują napój zwany tamarynatą z miąższem. Nawet na Bliskim Wschodzie miąższ tamaryndowca stanowi bazę bardzo popularnego napoju bezalkoholowego.
W kuchni indyjskiej i Azji Południowo-Wschodniej szeroko wykorzystuje się tamaryndowca, który stanowi ważny składnik sosu Worcestershire. W Indiach sok z miąższu tamaryndowca wykorzystuje się do przygotowania marynat rybnych.
Ponadto owoc ma wiele właściwości leczniczych i uważa się, że poprawia trawienie, łagodzi gazy i łagodzi ból gardła, a także działa jako niewielki środek przeczyszczający.
Na Filipinach liście tego drzewa były tradycyjnie stosowane w herbacie ziołowej w celu zmniejszenia gorączki malarycznej. W medycynie ajurwedyjskiej tamaryndowiec stosowany jest w leczeniu problemów żołądkowych i/lub trawiennych, a także w działaniu kardioprotekcyjnym.
Ponadto tamaryndowiec jest atrakcyjnym drzewem o delikatnej strukturze, które zapewnia doskonały cień na rozległych terenach wiejskich. Bardzo często drzewa sadzi się w parkach publicznych, a także wzdłuż dróg w miastach w tropikalnych regionach klimatycznych.
Miąższ owoców tamaryndowca lub jego ekstrakty spożywa się w połączeniu z proszkiem z liści senesu ze względu na jego właściwości przeczyszczające. Dojrzałe owoce tamaryndowca mają bardzo soczysty słodko-kwaśny smak i są szeroko stosowane jako środek pobudzający, wzmagający apetyt i trawienie.
Tradycyjnie ludzie używali tamaryndowca do kilku innych celów, na przykład jako lekarstwo na zaburzenia pracy wątroby i żółci. W Indiach ludzie przygotowują napój z owoców tamaryndowca, aby złagodzić stany gorączkowe.
Tamaryndowiec jest szeroko stosowany w przemyśle spożywczym, który wykorzystuje owoce do przygotowywania napojów, chutneyów oraz jest ważnym składnikiem sosu Worcestershire.
Miąższ tamaryndowca jest nie tylko jadalny, ale także bardzo popularny wśród wszystkich grup ludzi na całym świecie. Prawdą jest, że zielony miąższ niedojrzałych owoców tamaryndowca jest bardzo gorzki i kwaśny, dlatego nie można go bezpośrednio spożywać. Jednak regularnie używa się go do aromatyzowania pikantnych potraw.
Z drugiej strony dojrzały owoc lub miąższ tamaryndowca jest jadalny i smaczny. W miarę dojrzewania strąki stają się w pewnym stopniu mniej gorzkie i bardziej słodkie. Niemniej jednak pozostają wyjątkowo kwaśne.
Miąższ dojrzałych owoców tamaryndowca jest szeroko stosowany do przygotowania dżemów, łączony z różnymi sokami lub słodzonymi napojami lub stosowany w asortymencie przekąsek. Niektórzy ludzie spożywają również bezpośrednio dojrzały miąższ tamaryndowca ze względu na jego właściwości przeczyszczające.
W Tajlandii ludzie uprawiają specjalną odmianę słodkiego tamaryndowca, który ma niewielką goryczkę lub nie ma jej wcale. Odmiana ta uznawana jest za najlepszy rodzaj tamaryndowca i jest uprawiana specjalnie do spożycia jako świeży owoc.
Ponadto tę odmianę tamaryndowca konserwuje się również poprzez dodanie cukru i chili do spożycia jako pikantny cukierek. Ta odmiana tamaryndowca ma zwykle czerwonawy miąższ i jest używana w kuchni azjatyckiej i latynoamerykańskiej.
W północnych Indiach stanowi ważny element "imli chutney" - pikantnego ketchupu, natomiast w Andhra Pradesh w Indiach używa się go do przygotowania "pulusu" - popularnego sosu.
Ponadto ta szczególna odmiana tamaryndowca z Tajlandii jest również wykorzystywana do przygotowywania sosów Worcestershire, sosów HP i sosów "pickapeppa" przygotowywanych przez Jamajczyków na Karaibach.
Mieszkańcy Tamil Nadu i Andhra Pradesh w Indiach powszechnie używają tamaryndowca w swojej kuchni, zwłaszcza do przygotowywania "rasam", "sambhar", "vatha kuzhambu" i "puliyogare" - ekskluzywnego i łatwego w przygotowaniu dania ryżowego z tamaryndowcem.
Ponadto tamaryndowiec jest szeroko stosowany jako ważny środek aromatyzujący różnych rodzajów "chutney" w różnych częściach Indii. Oprócz tamaryndowca, pozostałymi składnikami przygotowania sosu są cukier i przyprawy.
Dodaje się je w celu nadania sosowi słodko-gorzkiego smaku. Nawet młode i niedojrzałe strąki tamaryndowca oraz kwiaty tego drzewa wykorzystuje się do przygotowywania marynat i jako dodatek do dania w południowych Indiach.
Warto zauważyć, że nazwa "tamaryndowiec" pochodzi od perskiego słowa "Tamar-e-Hind" oznaczającego "Indian date". Tamaryndowiec należy do rodziny Leguminosae i podrodziny Caesalpinieae.
Indyjska odmiana tamaryndowca znana jest naukowcom na całym świecie jako "Tamarindus India". Drzewo to jest również znane jako tamarinier. W różnych częściach Indii drzewo tamaryndowca nosi różne nazwy. Podczas gdy ludzie mówiący w języku hindi nazywają to "Tamrulhindi", "Ambili" i "Imli". W języku bengalskim drzewo jest znane jako "Tinti", "Nuli" i "Tentul".
Z owoców tamaryndowca, zwłaszcza miąższu, sporządza się dżemy i syropy. W Egipcie przygotowuje się kwaśny, schłodzony napój bezalkoholowy z tamaryndowcem, który jest bardzo popularny latem.
Na Madagaskarze owoce i liście tamaryndowca są ulubionym posiłkiem lemurów katta i zapewniają tym zwierzętom prawie 50% pożywienia w ciągu roku i zawsze, gdy jest to możliwe.
W Meksyku tamaryndowiec jest dostępny w szerokiej gamie przekąsek. Mieszkańcy tej części świata suszą owoce tamaryndowca z solą lub konserwują je jako cukierki - "pulparindo" i "chamoy" to jedne z dwóch popularnych przekąsek przygotowywanych tutaj z tamaryndowca.
Ponadto mieszkańcy Meksyku zazwyczaj piją tamaryndowiec jako zimny napój z agui lub spożywają go w mrożonych batonikach owocowych i raspado. Meksykanie, którzy wyemigrowali do Stanów Zjednoczonych, zachowali zwyczaj spożywania tamaryndowca w jego tradycyjnej postaci, takiej jak "agua de tamarindo" i szereg innych przysmaków.
Ponadto tradycyjne meksykańskie przekąski przygotowywane z owoców tamaryndowca są obecnie dostępne w specjalistycznych sklepach spożywczych na całym świecie w postaci strąków, puree lub koncentratu.
Mieszkańcy Tajlandii przygotowują pyszne danie zwane "Pad Thai" z tamaryndowcem, które jest powszechnie akceptowane nawet przez Amerykanów i Europejczyków. Do tej potrawy dodają tamaryndowca, aby uzyskać słodko-gorzki smak w potrawie.
Ponadto do potrawy dodaje się sok z limonki, aby dodać kwaśności, oraz sos rybny, aby dodać "Pad Thai" słony smak. W środkowej Tajlandii ludzie przygotowują słodko-kwaśny sos z tamaryndowca i dodają go do smażonej w głębokim tłuszczu ryby, aby dodać smaku.
Jest to preparat bardzo powszechny i popularny w tej części świata. Mieszkańcy Malezji i Singapuru używają tamaryndowca, aby dodać słodko-kwaśnego smaku sosowi do przetworów rybnych znanych jako "ryba asam".
Owoce tamaryndowca są szczególnie popularne na Filipinach i są szeroko stosowane w produktach spożywczych, takich jak zupa sinigang. Oprócz tego przygotowują także cukierki z tamaryndowca. Liście tamaryndowca wykorzystuje się również do przygotowania zupy sinampalukan.
Mieszkańcy północnej Nigerii używali tamaryndowca z proszkiem jaglanym do przygotowania "kunun tsamiya", tradycyjnego pasztetu, używanego głównie na śniadanie i zwykle spożywanego z ciastem fasolowym. W Birmie młode liście i pąki kwiatowe tamaryndowca są spożywane jako warzywo.
Sałatka zawierająca liście tamaryndowca, gotowaną fasolę i wyciśnięte orzeszki ziemne z dodatkiem chrupiącej smażonej cebuli jest bardzo ceniona na wiejskich obszarach Birmy.
Drzewo tamaryndowca uważane jest za tradycyjną roślinę spożywczą na kontynencie afrykańskim. Dla Afrykanów drzewo to ma różnorodne zastosowania - jest pożywieniem, które może poprawić odżywianie, zwiększyć bezpieczeństwo żywnościowe, promować rozwój obszarów wiejskich, a także wspierać zrównoważoną pielęgnację gruntów.
Tamaryndowiec uważany jest za jedną z najwcześniej uprawianych roślin o nieznanym lub niejasnym pochodzeniu taksonomicznym. Wiele osób uważa, że tamaryndowiec pochodzi z tropikalnej Afryki, skąd rozprzestrzenił się na inne umiarkowane regiony świata.
Drzewo tamaryndowca uprawia się głównie ze względu na miąższ owocowy, a także wartość jako drzewa ozdobnego. Chociaż miąższ jest jadalny i ma liczne właściwości lecznicze, samo drzewo jest wspaniałe i rośnie w parkach publicznych, rozległych krajobrazach, a także wzdłuż alei, aby ozdobić te miejsca.
Jak wspomniano wcześniej, drzewo tamaryndowca pochodzi z Afryki i rośnie naturalnie w całym afrykańskim Sudanie. Gatunek ten został wprowadzony do Indii tak dawno temu, że tamaryndowiec jest również uważany za rodzimy dla Indii.
W Indiach istnieją rozległe sady tamaryndowca, produkujące 275 500 ton owoców rocznie. Drzewo tamaryndowca jest szeroko uprawiane we wszystkich regionach świata o tropikalnych warunkach klimatycznych.
Roślina ta została po raz pierwszy sprowadzona do Ameryki w XVI wieku, a obecnie jest szeroko uprawiana w całym Meksyku. Ponadto drzewo od dawna jest naturalizowane w Indiach Wschodnich, a także na wyspach Pacyfiku.
Nawiasem mówiąc, jedno z pierwszych drzew tamaryndowca na Hawajach zostało posadzone już w 1797 roku. Oprócz Meksyku, w tropikalnych regionach Ameryki, tamaryndowiec został sprowadzony na Bermudy, Bahama i w Indiach Zachodnich.
We wszystkich obszarach tropikalnych i prawie tropikalnych, w tym na południowej Florydzie, rośnie jako drzewo cieniujące i owocowe, wzdłuż poboczy dróg, podwórek i parków. Duże plantacje komercyjne znajdują się w Meksyku, Belize i niektórych innych krajach Ameryki Środkowej oraz w północnej Brazylii.
Drzewo tamaryndowca przystosowuje się do każdych półsuchych warunków w tropikalnych regionach klimatycznych. Jednakże odkryto, że gatunek ten dobrze rozwija się również w kilku wilgotnych obszarach tropikalnych świata, gdzie sezonowe opady są dość wysokie.
Podczas gdy młode drzewa tamaryndowca są dość wrażliwe na mróz, dojrzałe drzewa są w stanie przetrwać krótkie okresy niskich temperatur, takich jak - 2.2°C, nie odnosząc żadnych poważnych szkód. Kiedy owoce tamaryndowca są w fazie rozwoju, ważna jest sucha pogoda.
W rzeczywistości drzewo tamaryndowca jest tak duże, że nie da się go hodować w pojemniku przez dłuższy czas. Ostatecznie tamaryndowiec wyrasta na dość duże drzewo, o czym należy pamiętać podczas sadzenia drzewa w dowolnym miejscu na zewnątrz.
Drzewo tamaryndowca powinno być zawsze sadzone na otwartej przestrzeni, w której jest pełne światło słoneczne, aby umożliwić mu osiągnięcie pełnych rozmiarów. To drzewo może wytrzymać silny wiatr, ponieważ jego gałęzie są mocne i elastyczne. W pełni rozwinięte drzewo tamaryndowca wygląda wspaniale z baldachimem liści i zapewnia cień wokół swego miejsca.
Chociaż tamaryndowce dobrze rosną na głębokich i dobrze przepuszczalnych glebach o nieco kwaśnym charakterze, są w stanie przystosować się do różnorodnych gleb i tolerować różne warunki.
Niemniej jednak należy pamiętać, że drzewa tego gatunku nie będą dobrze rosły na glebach zimnych i wilgotnych. Drzewa tamaryndowca tolerują mgłę solną, dlatego można je sadzić w rozsądnej odległości od brzegów morskich.
Drzewa tamaryndowca najlepiej rosną w półsuchych warunkach w regionie klimatu tropikalnego i są również w stanie całkiem dobrze znieść warunki suszy.
Młode drzewa tamaryndowca wymagają wystarczającej wilgoci w glebie, zanim dobrze się zakorzenią, ale gdy drzewa są wystarczająco dojrzałe, mogą całkiem dobrze przetrwać nawet bez dodatkowego nawadniania. Ważne jest, aby unikać nadmiernego podlewania drzew, ponieważ może to spowodować podmoknięcie gleby.
W przeciwieństwie do innych drzew, drzewa tamaryndowca nie wymagają zbyt dużej ilości składników odżywczych do wzrostu. Ogólnie rzecz biorąc, młode drzewa tego gatunku należy nawozić raz na dwa do trzech miesięcy nawozem 6-6-3 NPK lub innym porównywalnym nawozem analitycznym.
Początkowo zastosuj 114 gram nawozu, a następnie zwiększ ilość do około 230 gram. Następnie wystarczy, że młode drzewa tamaryndowca otrzymają 230 gram nawozu trzy do czterech razy w roku.
Dojrzałym drzewom tamaryndowca, które już rozpoczęły kwitnienie i owoce, można podać 8-3-9 NPK w dawce około 16 gram na każdy rok w wieku drzewa. Drzewa rosnące na glebach zasadowych mogą wymagać mikroelementów, takich jak żelazo, jako pokarmu stymulującego wzrost.
Młode drzewa tamaryndowca są często przycinane, aby umożliwić rozwinięcie od trzech do pięciu odpowiednio rozmieszczonych gałęzi w centralnym układzie drzewa. Następnie przycinanie jest wymagane jedynie w celu usunięcia uszkodzonych lub martwych gałęzi lub drewna w celu właściwej pielęgnacji drzew.
Drzewa tamaryndowca rozmnaża się z nasion, które kiełkują zwykle w ciągu tygodnia od siewu. Jeśli nasiona tamaryndowca są przechowywane w suchym stanie, mogą zachować swoją przydatność przez wiele miesięcy, a czasami przez kilka lat.
Aby uzyskać najlepsze rezultaty, posadź nasiona tamaryndowca na głębokość 1.5 cm w pojemnikach wypełnionych bezglebowym podłożem doniczkowym UC. Ważne jest, aby nasiona do rozmnażania wybierać z drzew dających wysoką jakość i dużą ilość owoców.
Pomimo całej takiej pielęgnacji sadzonki mogą różnić się jakością i mieć powolny wzrost. Aby rozmnożyć pożądane odmiany tamaryndowca, możesz potrzebować szczepienia osłonowego, a także nawarstwiania pędów.
Drzewa rozmnażane w ten sposób z reguły owocują bardzo szybko, w ciągu trzech do czterech lat, jeśli zapewni się im optymalne warunki wzrostu. W przeciwnym razie sadzonki potrzebują od sześciu do ośmiu lat, aby rozwinąć się w dojrzałe drzewa i wydać owoce.
W przeciwieństwie do tego, drzewa rozmnażane metodami wegetatywnymi owocują zwykle o połowę krócej niż drzewa wyhodowane z nasion.
Gdy sadzonki osiągną rozsądne rozmiary, ważne jest, aby posadzić je w wystarczająco dużych dołach, które będą w stanie prawidłowo pomieścić system korzeniowy.
Ponadto młode drzewa należy sadzić na większej wysokości niż istniejący poziom gruntu, aby umożliwić późniejsze osiedlenie się gleby do normalnego poziomu, a wokół każdego drzewa należy zbudować zbiornik wodny, aby zapewnić młodym drzewom wystarczającą ilość wilgoci.
Sadząc młode drzewa w sadach komercyjnych, należy zachować ostrożność, aby pozostawić odstęp od 6 do 7.5 m między dwoma drzewami. Jest to konieczne, aby zapewnić drzewom odpowiednią przestrzeń do wzrostu do normalnych rozmiarów, gdy są dojrzałe. Można tu wspomnieć, że w południowej Kalifornii samotne drzewa rzadko przekraczają 1.5 m średnicy.
Tamaryndowce uprawiane w Kalifornii są zwykle wolne od inwazji szkodników i chorób. Czasami jednak mrówki powodują powstawanie czarnych i oliwkowych płatków na strąkach. W przeciwieństwie do warunków panujących w Kalifornii, mnóstwo szkodników atakuje drzewa tamaryndowca i jego owoce.
Większość tych szkodników to mączliki, mszyce, gąsienice, wciornastki czy mączliki. Ponadto różne ryjkowce i świdry mogą również roić się na dojrzałych strąkach tamaryndowca lub na przechowywanych owocach.
Owoce tamaryndowca dojrzewają zazwyczaj w okresie od wiosny do wczesnej części lata. Jednakże te dojrzałe owoce tamaryndowca pozostawia się na drzewach przez około kolejne sześć miesięcy, aby zmniejszyć zawartość wilgoci w owocach do około 20 procent lub nawet mniej.
Owoce wymagające natychmiastowego przetworzenia zbiera się poprzez odrywanie strąków od łodyg. Zwykle każde zdrowe, dojrzałe drzewo tamaryndowca jest w stanie wydać około 160 kg owoców rocznie.
W wilgotnych warunkach klimatycznych dojrzałe owoce tamaryndowca są łatwo atakowane przez chrząszcze i grzyby, dlatego dojrzałe owoce należy zbierać i przechowywać w lodówce.
Chociaż wiele osób spożywa miąższ dojrzałych owoców tamaryndowca na świeżo, w tropikalnych regionach Ameryki ludzie przygotowują napój chłodzący, dodając do dojrzałego miąższu cukier i wodę.
Ponadto miąższ dojrzałych owoców tamaryndowca wykorzystuje się także jako dodatek esencji do chutneyów i konfitur, sosów mięsnych oraz do przygotowania marynat rybnych. Z miąższu tamaryndowca możesz także przygotować cukierki, mieszając go z cukrem i formując pastę w pożądany kształt.
Skład chemiczny miąższu tamaryndowca charakteryzuje się bogatą zawartością pektyn, monosacharydów i kwasów organicznych, przede wszystkim wodorowinianu potasu.
Ponadto w miąższu owoców tamaryndowca obecne są także inne kwasy organiczne, takie jak wolne kwasy, w tym kwas winowy, kwas cytrynowy i kwas jabłkowy. Kwasy stanowią prawie 12-15% miąższu tamaryndowca.
Tamaryndowiec ma ekskluzywny zapach, który wynika z obecności pirazynenu i tiazoli oraz olejku eterycznego w miąższu. Olejek eteryczny znajdujący się w miąższu owoców tamaryndowca ma niskie stężenie i zawiera monoterpenoidy i aromatyczne cynamoniany.
Mówi się, że miąższ tamaryndowca jest skutecznym lekarstwem na zaparcia. Dlatego suszony miąższ owoców tamaryndowca miesza się z dostępnymi w handlu lekami na zaparcia lub miazgę spożywa się na świeżo w celu leczenia tej choroby.
Pasta z tamaryndowca zachwyca wyjątkowym smakiem oraz licznymi właściwościami leczniczymi. Pasta ta jest jednąz najbardziej popularnych przypraw stosowanych w kuchni tajskiej, wietnamskiej i indyjskiej. Pasta z tamaryndowca jest równieżznana i ceniona w regionie Karaibów i w Meksyku. Jest równieżjednym ze składników cenionego sosu Worcestershire.
Pasta z tamaryndowca powstaje z egzotycznej rośliny, której owoce kształtem przypominająorzechy ziemne lub fasolę. Tamaryndowiec to roślina występująca na obszarach Afryki. Owoc tamaryndowca jest lepki i kwaśny umiejscowiony w brązowej łupinie.
Pasta z tamaryndowca pochodzi z miazgi, która otacza nasiona w strąku. Ciemne czerwono-brązowe owoce tamaryndowca są usuwane ze strąków i muszą być oddzielone od nasion, aby stały się gotową do użycia pastą do gotowania. Pastęmożna zrobić samodzielnie lub kupić gotową. Pasta nie jest droga i zachowuje się dobrze przez długi czas.
Pasta z tamaryndowca zawiera wiele właściwości zdrowotnych dla naszego organizmu. Wszyscy ci, którzy chcąutrzymaćprawidłowąwagępowinni włączyćjądo swojej diety. Pasta z tamaryndowca zawiera dużo błonnika pokarmowego oraz jest niskokaloryczna. Pomaga nam więc schudnąć, oczyszcza organizm i jednocześnie dba o zdrowie naszych jelit.
Pasta tamaryndowa pomoże nam w zwalczaniu problemów układu trawiennego, łagodząc bóle brzucha, które sąspowodowane problemami trawiennymi.
Owoc tamaryndowca zawiera także antyoksydanty, które pomagająw regulacji pracy układu naczyniowego. Pasta tamaryndowa wzmacnia układ odpornościowy oraz hamuje procesy starzenia sięnaszej skóry. Zawiera również szereg bardzo ważnych minerałów takich, jak cynk, miedź, selen, magnez, potas oraz żelazo.
Pasta tamaryndowa ma za zadanie wydobywać z potraw kwaśny smak. Dlatego stosuje sięjąnajczęściej jako dodatek do wielu dań kuchni azjatyckiej - pad thai oraz curry, a także można jądodawaćdo sosów, dipów, dresingów, kwaśnych zup czy wyrobu napojów. Pastęz tamaryndowca używa siętakże do marynowania mięsa ponieważzmiękcza ona jego strukturęi stając sięnastępnie świetnym dopełnieniem smaku sosu mięsnego.Pasta tamaryndowa nadaje sięrównieżdoskonale do przyprawiania ryb i owoców morza.
Pasta tamaryndowa powinna znaleźćsięw naszej diecie ponieważjest ona bogatym źrodłem witamin, minerałów oraz przeciwutleniaczy. Badania naukowe potwierdziły, że pasta z tamaryndowca nie tylko pomaga w regulacji poziomu cukru we krwi, ale także zmniejsza ryzyko zachorowalności na choroby serca.
Pastęz tamaryndowca możemy łączyćz miodem, olejem, octem oraz innymi naszymi ulubionymi przyprawami, aby stworzyćoryginalny sos do sałatek. Można teżłączyćpastęz imbirem, czosnkiem, miodem, sosem sojowym lub chili aby sporządzićsos o bogatym i oryginalnym smaku, który doskonale nadaje siędo mięsa, ryb lub warzyw.
Pastęz tamaryndowca możemy równieżdodawaćdo deserów. Zyskająone wówczas słodko-kwaśny smak. Aby przygotowaćorzeźwiającą, słodko-kwaśna lemoniadęna upalne popołudnia wystarczy dodaćniewielkąilośćpasty z tamaryndowca do wody z cytryną, miodem oraz lodem.
